İsimsiz Düş Şiiri - Osman Samet Geçer

Beni unutan rüzgârın içindeyim,
yüzü olmayan sabahlar doğuyor içimde.
Sesi kaybolmuş bir nehrin
suskunluğunda yürüyorum,
dalgaların unuttuğu bir sahil gibi.

Ne yazsam,
kelimeler ellerimden sıyrılıyor,
suyu avuçlamaya çalışan bir çocuk gibi
bomboş kalıyorum sonunda.
Anlam dediğim şey,
bir gölgenin peşine düşmek belki de.

Senin varlığın,
uzaktan gelen bir müziğin
en silik notası gibi;
duyuyorum ama dokunamıyorum.
Gözlerini düşlerimde çiziyorum,
her seferinde biraz daha eksik,
biraz daha silik.

Zaman…
elimde eriyen bir mum alevi,
karanlığı aydınlatmaktan çok
onu daha derine taşıyor.
Ve ben,
henüz adını bilmediğim bir hikâyenin
son cümlesini arıyorum.