Işığın Teninde Yandım Şiiri - Özgen Öz

“Işığın Teninde Yandım”

İlahi bir fısıltı gibi başlıyor her şey...
Sessizliğin kalbinden yükselen bir nefes,
Rüzgârın taşıdığı o kadim çağrı:
“Hatırla...”
diyor sanki evren bana,
“Bir zamanlar onunla bir bütün olduğunu hatırla.”

Gözlerin…
Bir suyun derinliğinde gizli sonsuzluk.
Bakışların, zamanı durduruyor içimde.
Bir ân var,
İşte o anda bütün çağlar birbiriyle öpüşüyor.
Bütün doğumlar, bütün ölümler,
Bir tek nefeste buluşuyor.

Tenin...
Göklerin diliyle yazılmış bir dua gibi,
Her hücrende Tanrı’nın parmak izi.
Dokunduğumda
Evrenin ilk yankısı sızıyor içime.
Işıkla karışıyorum,
Sana dokunmak — Yaradan’a dokunmak gibi.

Ruhun bir şarkı,
Sirius’tan kopup gelen eski bir ezgi,
Yıldızların doğmadan önce söylediği o ilahi ses.
Bazen bir dervişin zikrinde duyarım seni,
Bazen bir kadının kalbinde gizli dua olursun.

Ve ben,
Aşkı tanrısal bir sır gibi taşırım içimde,
Seninle yanarken bile yanmayı kutsal bilirim.

Gecenin içinde iki gölge,
Birbirine değen iki sonsuzluk.
Sevişmek değil bizim yaptığımız,
Zamanın kalbine inmek,
Ruhun özüne dönmektir bu.

Senin nefesinle evren bükülür,
Benim adım un ufak olur o an,
Çünkü senle ben yokuz artık —
Sadece O var,
Bizde nefes alan, bizde seven O...

Bir mum gibi erir ellerim,
Bir gül gibi açar kalbim.
Kokun, kadim tapınakların taşlarına sinmiş buhur gibi,
Biraz toprak, biraz cennet.
Gözlerinde kaybolmak,
Kâinatın rahmine dönmek gibidir.

Sana dokunduğumda,
Ateş suya karışır, su ateşi sever,
Kutsal dengenin sırrı olur bedenlerimiz.
Bir an için bütün yaratılış susar,
Ve Tanrı, aşkın diliyle konuşur içimizde.

Bir bilirim,
Bu dünyada yaşadığımız her dokunuş,
Gökte bir yıldızın yeniden doğuşudur.
Ve her nefes,
Yaradan’a bir adım daha yaklaşmaktır.

Sonra sessizlik...
Gecenin kalbinde
İki nefes birbirine dolanır.
Ne sen kalırsın ne ben,
Sadece o ilahi “biz” kalır.

Sabah olduğunda,
Işık saçlarında dans ederken,
Gözlerimle değil, kalbimle görürüm seni.
Artık hiçbir şey dün gibi değildir,
Çünkü seninle yandığım o an,
Beni ben olmaktan kurtarmıştır.

Sende erirken,
Bir evrenin doğuşunu izlerim yeniden,
Ve bilirim…
Aşk, sadece bedende değil,
Ruhun Tanrı’ya secdesindedir.

O yüzden,
Her nefesini,
Bir dua gibi içime çekerim.
Her gülüşünü,
Bir ayet gibi kalbime işlerim.

Seninle olmak — bir âlemin kapısını aralamak gibi,
Bir yıldızın içinde kaybolmak,
Bir tanrının kalbinde yeniden doğmaktır.

Ey kutsal sevda,
Ey ilahi ayna,
Seninle ben,
Sonsuzluğun şarkısını yeniden yazıyoruz.

Ve o şarkı bitmeyecek,
Çünkü biz,
Yaradan’ın birbirine dokunan iki nefesiyiz...