Işığın kırıldığı yer Şiiri - Recai Şen

Sana dokunmak,
bir parçacığın yönünü değiştirmek gibi
Kuantum bir sapma yaşanıyor içimde.
Sen vardın, sonra yoktun.
Ama her yokluğun, başka bir ihtimali var etti bende.

Zaman çizgisi düz değil,
seninle büküldü.
Nereye baksam senin izdüşümün.
Higgs bozonu gibi;
varlığını kanıtlamakla uğraşıyorum hâlâ.

Sen
dengeyi bozan zarafet.
Ben
kaosa tutunmuş bir teori.
Senin varlığını kanıtlayınca çöken…

Aşk mıydı bu?
Hayır.
Bu bir çarpışmaydı.
Yüksek enerjili. Hırçın.
Atomları ikiye bölen,
ve her seferinde beni yeniden doğuran bir patlama.

Her cümlem bir denklem,
çözdükçe karmaşıklaşıyorsun.
Anlamaya çalıştıkça kayıyor elimden
bir foton gibi hem varsın, hem yoksun.

Sana yaklaşmak,
Heisenberg’in belirsizliğiyle kavga etmek gibi:
Ya yerini bilirim,
ya yönünü…
Ama asla aynı anda ikisini birden anlayamam.

Sözlerin, ışık hızında çarpıyor
bilincimin kıyılarına.
Ve kalbim,
tıpkı bir çekirdek gibi,
her temasta biraz daha parçalanıyor.

Ama hâlâ senin etrafında dönen
bir elektron gibiyim.
Kopamıyorum.
Çünkü bağlandım.
İyonik değil bu
kuantum dolanıklığı.
Sen neredeysen,
ben de oradayım.

Her ayrılık,
bir kara delik gibi içime çökerken
yine de seni arıyorum
ışığı bile yutan gölgelerde.

Çünkü sen,
mantığıma sığmayan ama kalbime çöken
tek sabitimsin.
Ve ben,
senin varlığında yavaşça çöken bir teoriyim.