Işığın Gölgesi Şiiri - Sinan Bayram

Bir göz uyur karanlığın ortasında,
Bir diğeri bakar sonsuzluğa.
Gökyüzü susar, taşlar konuşur,
Ve bilgelik, sessizlikten doğar.

Piramit yükselir — ama taş değil, bilinçten;
Her basamak bir sır, her sır bir bedel.
Zihin çözülür, benlik erir,
Işık, kendini karanlıkta sınar.

Yıldızların diliyle yazılmış bir öğüt vardır:
“Görmek için göz değil, iç göz gerekir.”
Hakikat ne yukarıdadır, ne aşağıda —
O, içte yanan ateşin suretidir.

Ve sonunda bilge anlar,
Gözü açmak değil, göz olmaktır mesele;
Çünkü aydınlanma, dıştan gelen ışık değil —
Karanlığı kabullenip, içten yanabilmektir.

Küllerinden doğar hakikat,
Yanmış benliğin sessiz küllerinde.
Zaman çözülür, madde un ufak olur,
Ve ruh, görünmeyeni görür yeniden.

Sır perdesi aralandığında anlar insan:
Işık da, gölge de aynı kaynaktan doğar.
Gerçeği arayan değil,
Gerçeğe dönüşen olur sonsuzluğa varan.

Sinan Bayram