Işığın Adı Şiiri - Seyrani Göl

Bir sabah,
karanlığımın tam kalbinde uyandım.
Duvarlar hâlâ oradaydı;
ama gölgeler,
sanki kendi ağırlıklarını
geceye bırakmıştı.

İlk kez
kendi sesimi duydum.
O an anladım:
Kapı kilitli değilmiş,
yalnızca içten sürgülenmiş.

Adımlarım beni
içimdeki suçlunun yanına götürdü.
Artık korkutmazdı;
gözlerinde sertlik değil,
ellerinde suç değil,
yaralarımın hikâyesi vardı.

Ve işte o an
ışığın adını koydum: Kabul.

Çünkü öğrendim ki
kendini affetmek,
geçmişin zincirini kırmak değil;
o zinciri boynuna takıp
onunla dönmektir,
bazen ağır,
bazen hafif bir adımla.

O günden beri,
gözlerimde ince bir çizgi durur;
gecenin koynunda bile
kendi sabahımı taşırım.
S.GÖL