Işığı Kıskanan Gölgelere Şiiri - Esra Nizam

"Işığı kıskanan gölgelere…"

...

Bazı kadınlar;
ışığıyla parlayan kadınları,
Kendi karanlıklarına
fazla geldiği için dışlar.
Gözleri kamaşır çünkü.

Kendinde olmayanı hatırlar.
Parlayanın varlığı diğerine
İğne gibi batmaya başlar.
Kendi karanlığını
ortaya çıkarıyor diye
yarı yolda bırakır onu.
En yakını olsa bile…

Çünkü haset ;
sevginin çok ötesinde
yer etmiştir kalbinde bir kere.

Hep böyle kadınlara
rastlıyor kalbim, nedense…
Parlayanı kıskanıp
ışığını söndürmek isteyenlere…
Kendisiyle barışamayanların savaşı
Ne hikmetse hep beni bulur.

Ben dost sandıkça,
Hep gölgeme basar ayakları.
Bir süre sonra
yanımda yürüyemezler
Çünkü ışığa tahammül edemezler.

Sanki bir yazgı bu:
Hep beni eksiltmeyi
görev bilenlerle kesişir yolum.

Ve tabi kaçınılmaz son gelir.
Menfaati bitenin maskesi düşer.
Hiç şaşmaz,
Tanıdıktır senaryo.
Kötü karakter olarak
Hep benim adımı fısıldarlar.

Halbuki gerçek dostluk,
Göz kamaştıranla rekabet etmez.
Onunla birlikte aydınlanır,
Aynı ışığın kıymetini bilirdi.

Geçte olsa anladım ki;
Işığımı tehdit görenlere
kucak açmak,
ne kadar gereksizmiş.

Nankörlüklerine alıştım da;
Canımdan bölüp verdiklerimin
görmezden gelinişi
acıtıyor en çok.
Omzunda ağladıklarımın
Sırtımdaki hançerleri
eziyor kalbimi.

Gördüm ki:
Ben kimsenin
dostluğunu tercih ettiği
değilmişim.
Herkesin mecbur kaldığı,
Kendince menzile ulaşana dek
Yanında taşıdığı
En parıltılı ihtimalmişim sadece.

Anladım ki
bazı insanları ardında bırakmak
Kaybetmek değilmiş.
Özgürleşmekmiş.
En çetin savaşları
sırt sırta verdiğim insanları
karşımda görünce öğrendim.

Herkesi kendi hikayesinde
Kendi rolüne uğurladım.
Zira;
Ne yar ucuzluğundan,
Ne de dost arsızlığından utandı.
Kimsenin hikayesinin yüküne
ortak olamam bundan sonra.

Yazık ki bu şiir bile lütuf size…
Çünkü bazı hikayeler
Uğruna şiir yazmayı bile
hak etmezler.
Hem ben artık,
her kelimemi emanet ettiğim
papatyalara da
inanmıyorum nasıl olsa...

...

ESRA NİZAM…