Açık pencerelerden geçer gibi
gülüşün sızardı odamın duvarlarına.
Ben, kimse duymadan ezberlerdim seni:
bir karanfilin utancında,
bir afişin kenarında,
soğuk bir mayıs sabahında
üşüyerek öğrenirdim varlığını.
Çünkü adın yoktu.
Ama sen bir çiçeğe baktığında
o çiçek sana dönüşürdü.
Ve ben susardım.
Sen geçerdin,
bir eylem anonsunun arasından;
gözlerin, sloganları delip geçen bir sessizlik,
yüzünde unutmakla baş etmek arasında bir çizik.
Ağzında yarım kalmış bir gülümseme,
saçlarının ucunda
henüz başlamamış bir baharın rüzgârı olurdu.
Hiçbir şey soramazdım.
Çünkü o an,
her şeyin cevabıydı.
Şimdi bir fotoğrafa bakıyorum.
O bakışında hâlâ
beni unuttuğunu sanıyorum.
Oysa unutmamışsın belki;
zamanı kıvırmışsın içe doğru,
bir yara gibi taşımışsın uzaklığını.
Gözlerin hâlâ aynı dili konuşuyor.
Ama dil susmuş, zaman durmuş.
Ve ben seni hatırladıkça,
uzak sandığım her adımda
daha çok siniyorsun içime—
sessizce.
Kayıt Tarihi : 17.8.2025 18:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şehrin gürültüsü arasında yürürken, yıllar öncesinden kalma bir afişin yarısı gözüne çarpıyor. Sararmış, kenarları yırtılmış, yazıları silinmiş. Ama o afişe baktığında, yüzünü hatırlıyorsun. Sanki bir mitingin ortasında, kalabalığın içinden çıkıp göz göze gelmişsiniz gibi. Bir anlık o bakış hâlâ sende, sloganlardan daha gür, hoparlörden daha güçlü. Adını kimse bilmezdi. Kayıtlara geçmedi. Ama o, çiçeğe bakınca çiçek onun yüzünü alırdı. Sen konuşmazdın, çünkü yanındayken her şey çoktan söylenmiş olurdu. Aradan yıllar geçti. Şimdi bir fotoğrafın kenarından bakıyorsun ona. Yüzünde yarım kalmış bir gülümseme, gözlerinde hem unutuş hem hatırlayış arasında sıkışmış bir iz. Belki seni unuttu sandın, belki o hiç hatırlamadı sandın. Ama gerçekte, sadece zamanı katlamış içe doğru. Unutuşun adıyla sakladığı şey, hatırlamanın en sessiz biçimiydi. Senin için bir kadın değildi sadece. Bir ülkede yarım kalan bahar gibiydi. Yasaklı, eksik, ama hep dönülen. Ve şimdi… sen onu hatırladıkça, o fotoğraftaki bakıştan taşan sessizlik her adımda içine biraz daha siniyor. Sanki unuttukça daha çok büyüyor sende. Çünkü bazı yaralar kabuk bağlamaz; ışığa baktıkça, kanar.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!