İntihar Vitrini Şiiri - Kenan Kara

Orta çağdan kalma bir şamdan
Aydınlatıyor yalnız odasını
Penceresine ay düşmez geceleri
Bir yanağı sürekli sağ avucunda
Dışarısı yağmur
Dışarısı kasvetli
Eşikte minik bir kedi
Bu tabloyu izliyor

Sol eliyle araladığı perde
Öylesine ağır
Öylesine yorgun
Sokaklardan çocuklar çekilmiş
Kurma kollu saat duyuyor çığlığını
Çocukluğundan kalma bir hatıraydı
Dedesinin baş tacı, şaheser
Bir asırlık gölge adam
Bahçenin ortasında yatıyor

Cihana şamil duran orduların yok artık
Zırhlarına sığmayan askerlerin nerede
Ezanların neden sustu
Kim aldı seni geçmişinden
Sana kim dokundu çamurdan elleriyle
Ruh adamlar içimizde dolaşıyor
Şehvet, arzu gözlerine düştü insanlığın

Allah'ım, biz senin dinini koruyamadık
Emanetine sadık kalamadık
Lüküs lambaları ne kadar aydınlatabilir
Ölü bir dalı
İşte isyanlar, işte idamlar
Anlayın artık, ayırın sahtesini aslından

Her sabah yalnızlığında
Ödenen peşin bir ceza bu
Göz açar açmaz başlar
Ölünceye dek

Koca koca kayalarla dövülmüş yolların
Varamadığın menzillerin
Yılların
Ve ülkün için
Çaresizce direniyorsun
Kırılgan noktalarında heybetli imparatorluğun

Gözlerin ölümü bu olsa gerek
Tek bir tanıdık yüz yok
İnsan
En çok da kendisine düşman
Yıllara yenilen pürüzlü cildiyle
Uzandı yıldız ışıkları altında penceresine
Son bakıştı derin karanlık gökyüzüne
Son nefesini verdi
İnsanların oyalandığı
Beton bir zeminde
Verdi canını sükunetle

30/09/17
Sivas