İnsansın Şiiri - Metin Köprüköylü

İnsan gibi bak; insan gibi
Gözlerin yaşlanacak, yetmez
Yürüyeceksin, koşacaksın
Yine yetmez
Biraz güleceksin, ağlayacaksın
Oldu biraz, ama yetmez
Konuşacaksın, oldu mu?

Hani, ellerini alıp yüzüne, gözüne vuracaksın
Kirpiklerinden ıslak ıslak
Yüzündeki şamarı atacaksın
Üzerine bir elbise, düşünce, fikir olduysa, artık başlayacaksın

İnsansın hani derim sana
Üstünde derisi olan, koşan, yürüyen, sürüde giden kuzudan ayrısın
Onun da anası var
Gözleri, burnu, kulakları, dişleri...
Senin elbisen, onun tüyleri
Senin aklındaki beyaz renkli, hani o seçemez renkleri, giyemez pabuçları
Nal vurulmamışsa ayağına
Kime sahipsin, aklına mı?
Kusurun da aklın, huzurun da
İnsansın işte, düşün, insansın