İnsan Şiiri - Said Gül

Balçıktan halk olup oldum mukâvim
İnsan mertebesi kemalim benim
Suretim Hakk’tandır, ahsen-i takvim
Hakkın aynasıdır cemalim benim

Yaratılıp bir bedende gizlendim
Beden içinde bir ‘ben’de gizlendim
O benin de benliğinde gizlendim
Aslım olan o ‘ben’ meyâlim benim

Rabbin kaleminin nesiriyim ben
Ruhun ten yurduna tesiriyim ben
Kainatın küçük tefsiriyim ben
Kainatsa büyük meâlim benim

Ezelde yoğruldu benim hamurum
Ne et ne de kemik ile mâmurum
Gam toprağındandır zira çamurum
Ondandır içimde melâlim benim

Din emanetini verirken Allah
Ne gökler ne de yer dedi ‘eyvallah’
Dağ bile yıkılırken, biiznillah
Taşıdı o yükü mecâlim benim

Adem iken cennet bana yetmedi
Yeryüzünde Kabillerim bitmedi
Kan döktü, can aldı, gayzı gitmedi
Doymadı evlad-u iyâlim benim

Halife-i arzdır adım Furkan’da
Üstünlüğüm ondandır bu erkanda
Cismim bir zerreyken kevn-ü mekanda
Alemleri gezdi hayalim benim