İnsanlık dediğin.. Şiiri - Murat Ülkü

Maskeler düşse keşke, bir anlığına,
Yüzleşse insanlar, kendi gerçeğiyle.
Sözler döner dolanır, fısıltılar yükselir,
Sonra bir bakmışsın, samimiyet sarar her yeri.

Güler yüzler sahte, yalan sözler ipekten,
Oysa ardında saklı, dikenli bir bahçe.
Karakter dediğin, bir duruş değil miydi?
Dürüstlük elden gitmiş, kaybolmuş izi.

Konuşur insan arkandan, bilmeden acını,
Sonra da gelir yanına, dostça uzatır elini.
Bu tezatlık yorar, kalbi sızlatır derinden,
Yine de beklersin, biraz olsun karakterden.

Samimiyet ararsın, kaybolmuş bu zamanda,
Belki bir gün bulursun, düşlerinde, rüyanda.
Yüreğin temiz kalsın, sözün doğru olsun,
Gerisi boş laf, bırak dönsün yalancı dünya.

Ne yazık ki, çok gördük bu türden halleri,
Dost sandıklarımız, aslında düşman kesildi.
Kelimeler ok oldu, saplandı kalplere,
Yine de ayakta durduk, düştükçe daha da güçlendik.

Öğrendik ki hayat, bir sınav yeri,
Kim dost, kim düşman, belli eder her biri.
Maskeler düşecek elbet, er ya da geç,
Asıl önemli olan, kendi vicdanın, kendi seçimin.

Boş ver dedikoduya, boş ver sahte yüzlere,
Sen kendi yolunda yürü, kalbindeki ışıkla.
Doğruluktur pusulan, sevgi rehberin olsun,
İnsanlık dediğin, bu değil midir zaten?

Yüksel sesinle, hakikati haykır,
Bırak duymayanlar, kendi karanlığında kalsın.
Karakterinle parlayacaksın, emin ol,
Gerisi boş bir gürültü, fani bir dünya.

Unutma, her fırtına bir gün dinecek,
Geride sadece sağlam duranlar kalacak.
Yalanın ömrü kısadır, doğruluk baki,
Yeter ki sen, kendi özüne sadık kal.
Gönlünle yaşa, sözünle duruşunla,
Gerçek zafer, işte bu yolun sonunda.