İnsanlık Şiiri - Şevval Çetinkaya

Kaybedilmiş ruhların sahip olduğu bir bedendeyim.
Karmaşık duygular, yıkılması zor duvarlara dönüşmüş ve sarmış etrafımı.
Çıkmaz sokak dedikleri bu olsa gerek.
Tüm benliğimi bu sokağa hapsetmiş gibiyim.
Her evin kapısı, koca bir zindan durağı.
Gökyüzü karanlık, kapkaranlık kesilmiş insanlığa.
Her yerde şehir dolusu sessizlik,
Sanki dünya yeniden yaratılmış ilk insanını bekliyor.
Bir zamanlar insanların başıboş tavırlarını hatırlıyorum.
Yarını düşünmeden, bugünü delicesine yaşar hallerini hatırlıyorum.
Şimdi düşünmediği o yarınlar, günlerinin her saniyesini esir almış durumda.
Ah şu insanlar;
Ne zaman akıllanacaklar.
Ne zaman dünyanın kendi etraflarında dönmediklerini,
Görünmez bir varlıkla bile yerle bir olabileceklerini anlayacaklar..