İnsanlığın Ederi! Şiiri - Enver Özçağlayan

Ne rüyaya darıldım, ne falcıya gücendim,
Tutuklu kaldım sende, kendime eden Ben'dim.
İkaz aldıkça şaştım, üzüldüm de hâlime,
Bir vefasız yâr için, bilmem neye güvendim?

Şaşkın ördek misali, yenim sana bulaştı;
Hani aklım nerede, duygular beni aştı.
İraden zaptetmedi tozpembe hayalleri,
Kafatasım çatladı, şeytanlar göğe kaçtı.

Gönül bazen dalıyor bilmediği sulara,
Benzetiyor kendini çalımlı kuğulara.
Oysa sevdâ neyine; hazanı çoktan geçtin,
Çekilmek zamanıdır bilinmez kuytulara.

Yazanlar böyle yazmış defterine kaderi,
Bu sahnede oynadın mutluluğu, kederi.
Koca dünya dediğin; ne de küçükmüş meğer,
Birkaç yıla sığmakmış insanlığın ederi!

Öyleyse yaz, çiz yine; geleceğe ün bırak,
Nice ömür çürümüş toprakta yaprak yaprak.
Bir Elif boyu uza, bilinmeze doğru koş,
Nasılsa kapatacak üstünü kara toprak...

Fatih-İST.
02.Nisan.2020