İnsana yalnızlık yakışır mı?

‎Sessizlik büyürken duvarlarda,
‎Zaman ağır aksak akar rüyalarda.
‎Bir sandal gibi salınır insan,
‎Kendi içinde, kimsesiz limanlarda.
‎
‎Sorar bazen kalp kendi kendine:
‎"Ben nereye gidiyorum böyle?"
‎Cevap yok, sadece bir iç çekişi,
‎Ve gözlerde ağır kör bir perde.
‎
‎Yalnızlık, bir çığlık değil belki,
‎Ama yankısı vardır her hücrede.
‎Bir dost ararsın kelimelerde,
‎Bir omuz beklersin gecelerde.
‎
‎Ama sonra...
‎Bir bakarsın ki yürümüşsün.
‎Kimse tutmamış elinden,
‎Kimse kaldırmamış düşerken.
‎
‎Meğer ne çok şey varmış sende,
‎Gizli kalmış, unutulmuş derinde.
‎Bir gülüş saklıymış acının ardında,
‎Ve güç, en çok da yalnız kalanda.
‎
‎İnsana yalnızlık yakışmaz derler,
‎Ama belki de en çok o öğretir.
‎Kendini, sabrı, direnmeyi...
‎Ve sonunda… yeniden sevmeyi.
‎
‎Büyürsün içten içe,
‎Kimse görmeden, kimse bilmeden.
‎Ve anlarsın bir gün:
‎En güzel yolculuk,
‎Kendine varmandır sessizce...