İnsan Yaşamı Şiiri - Şebap Teker

Bir garip damla, tene düşer hulk eyler
Ruh bedene zuhur eyler, raba kul eyler

Dokuz ay on günde, dünyaya gözlerini açar
Başlar yaşam çilesi, çevresine ışık saçar

Sevinir gelişine, anne baba vede akraba
Başlar çilesi, sığdırılamaz bin bir kaba

Şekilenmesine yardımcıdı, anne ile babası
Kendisine kılavuzdur, kendi doğası

Çocuk iken, hoşnutur çevresi
Gün geçtikçe başlar, yaşam çilesi

Yaş iken alırsa iyi terbiye
İnsanlığa fayda verir, yolu gider nebiye

Yaş küçüken, ane babaya özenir
Büyüdükçe, çevresinden gözlemlenir

İyi olunca çevsi, kendisini iyi eyler
Kötüyse çevsi, kendisini kötü eyler
On birinde, gonca gül diye koklarlar
On ikide, Elma diye saklarlar

On beşinde, güseliğin çağıdır
On yedine, gök su cenet bağıdır

On sekizde, her artırır arını
On dokuzda, terk eyler arını

Kırkında, oturur günahlarına ağlar
Kırk beşinde, başkasına bel bağlar

Elisinde, sızı, iner disine
Eli beşinde, duman çöker gözüne

Atmışında, döner kendi özüne
Atmış beşinde, hiç bakılmaz yüzüne

Yetmişinde, beleri bükülür
Sekseninde, toprak gel gel diye çağırır

Geçti zaman, yaşam imtihandan ibaret
Bu imtihanda çekeriz, bin bir zahmet

Şebap der hak bilen, gider cenete
Yoksa biner bir alamete, gider kıyamete

23.01.2004