İnsan Müsveddesi Şiiri - Mustafa Önal

Kötülükleri sanat edinmiş,
Ar, namus duygusunu yitirmiş,
Edep, hayâ onun için hiçbir şeymiş,
Utanmazlarla dolu, bir dünya istemiyorum.

Her gün yeni bir senaryo yazar
Gerçek yüzü görülmez maskeler takar,
Kuduz itler gibi ağzından salyalar akar,
Terbiyesizlerle dolu, bir dünya istemiyorum.

Bacım, kızım, yavrum der,
Arkasından da bin bir söz eder,
Sorarsan ben namusluyum der,
Namussuzlarla dolu, bir dünya istemiyorum.

Zaman olur insan kılığına girer,
Cahildir ömrü küfürle geçer,
İyilik edeyim derken, en büyük kötülükleri eder,
Cahillerle dolu, bir dünya istemiyorum.

Bir sözü diğer bir sözünü tutmaz,
Sorarsan tilkiler gibi kurnaz,
Dili, düzeni, lisanı hiç bulunmaz,
Yalancılarla dolu, bir dünya istemiyorum.

Hiçbir şey bilmez bildiğini sanır,
Kırık plak misali aynı şeyleri mırıldanır,
Ahlâksızlığı, hayasızlığı utanmadan anlatır,
Şerefsizlerle dolu, bir dünya istemiyorum.

İnsan olduğum için insanlığımdan utanç duyarım.
Çabam boşadır, gücüm yetmez, dinmez isyanlarım.
Kul Mustafa’m yeter artık anlayan anladı sanırım.
İnsanı insan gibi olmayan, bir dünya istemiyorum.