İnsan İnsan Şiiri - Demlenmiş Şiirler 2

İnsan çamur, insan et,
insan heves, insan nefestir...
ve kaybolur gider.

Bir damla kanın içinde saklı atlas,
bir nefesin ucunda titreyen kıyamet.
Kendi kalbinde sakladığı
hem şafağın rengi hem gecenin karasıdır İnsan.

Sevincini ufka asar,
kederini toprağın en derin katmanına gömer.
Bir gül yaprağının inceliğinde dokunur,
bir taşın ağırlığında susar.

İnsan,
bazen yolunu kaybetmiş bir pusula,
bazen kendi içinde hem çöl hem de vaha.
Bir avuçta şefkatin sıcak ekmeği,
öbür avuçta öfkenin keskin bıçağı.
Bir bakışta umut yeşertir,
bir sözde şehirler yıkar.

İnsan,
kendi içinde hem yankı hem de sessizliktir.
Bir elde adaletin terazisi,
diğer elde hırsın ateşi.
Gözlerinde hem çocukluğun masum suyu,
hem de yorgun gecelerin ağır sisi.
Bir kelimede yarayı kanatır,
bir bakışta yarayı sarar.

İnsan,
kendi yüreğinde hem mabedi
hem de yangını taşır.
Bir adımda köprü kurar,
bir adımda köprüleri yakar.
Kendi içinde hem mühür hem de ferman taşır.
Bir omzunda affın beyaz kuşu,
diğer omzunda öfkenin kara kargası.
Kalbinde,
hem açılmamış bir bayram sofrası
hem de terk edilmiş bir istasyon bekler.
Bir nefeste şarkı olur,
öbür nefeste sessiz bir mahkeme.

İnsan,
kendi hikâyesinde hem tanık
hem de sanıktır.
Ve sonunda,
göğe salınmış bir dilek feneri ile
toprağa gömülmüş bir sır arasında
kaybolur.

20/09/2025
20:09 #wahran
@demlenmisSiirler
(574)