İnsan hayata karşı büyür,
Rüzgârın tersine yürüyen bir kıvılcım gibi—
Adım attıkça çoğalır,
Düştükçe derinleşir,
Ağladıkça genişler içinin sesi.
Hayat bazen kapılarını kapatır,
Anahtarları karanlığa saklar;
İnsan ise kendi elleriyle o karanlığı yarar,
Kendi adını duyar sessizlikten çıkarken.
Büyümek, omuzlarına konan yükü taşımak değildir sadece;
Yükün ne olduğunu tanımaktır,
Kabul edip yine de yürümektir,
Yolda kendi izinden korkmamaktır.
İnsan hayata karşı büyür,
Çünkü hayat çoğu zaman hiçbir şey vermez,
Ama insan yine de bir şey üretir:
Bir söz, bir yön, bir ışık…
Ve sonunda anlar:
Hayat büyütmez aslında—
İnsan, hayata rağmen büyür.
Sinan Bayram
Kayıt Tarihi : 12.12.2025 13:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!