İnsan Bu Şiiri - İbrahim Cuma

İnsan bu!
Eser bazen fırtına misali,
Gürler gökler gibi.
Damla damla yağar; sel gibi coşar.
Keman olur bazen, ruhları okşar.
Koşar aydınlık yarınlara...
Ardından yine, gömülür karanlıklara çaresiz.
Susar zifiri karanlık misali.
Kapanır kırılmaz kabuğuna,
Baharı bekler tomurcuklanmak için.
Baharla, sabahın doğuşu gibi canlanır.
Ve yeniden koşar umutlarına.
Baharda kelebek olur;
Uçar sonunu düşünmeden göklere.
Kır çiçeklerine tepeden bakar,
Gününü gün edip
Tekrardan dizine kapanır
Kır çiçeklerinin...
Yazın bülbül olur,
Gül dalında öter;
Yangınıyla yakar.
Akar gönüllere sıcak sıcak...
Ve sonra güz olur,
Çaresizlikten nasibini alır...
Savrulur çınar yaprakları misali,
Yangınıyla kavrulur,
Ayyuka çıkar acınacak hali...
Yine kabuğuna çekilip
Bekler başka baharları;
Saklar umutlarını,
Kaygılarını...
Insan bu!
Gelir geçer.
İz bırakır bazen;
Gönüllerde ölümsüzleşir.
Bazen de gömüldüğü yerde kaybolur...