05.12.1979 / İstanbul
İnsan bir uçurumdur, ey gece,
Derinliğinde yıldızların suskunluğu saklıdır.
Bir an durur kalbinde zaman,
Ve suya düşen ay, kendi suretini unutur.
Bir rüzgâr geçer — hatıra gibi ıssız,
Bir ses kalır: içten içe eriyen bir dua.
Oysa her nefes, bir karanlık çiçeği açar,
Ve her bakışta biraz daha solar ışık.
İnsan bir uçurumdur,
Ne yana dönse kendine çarpar.
Ve belki en derin düşüş,
Bir kalbin kendi içine kapanışıdır.
Kayıt Tarihi : 7.10.2025 02:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!