İnsan Arıyorum Şiiri - Hakan Kılıç

Yanıyorum
Cehenneme gitmeden alev alev bedenim
Tutuşmuş ruhum,maddenin ceza ateşi
Onun değil bu suç, suç benim.

Arıyorum,
Bir volkanın içinde, kayıp
Arayışlarım,
Bir buzdağı serabı
Lavların üzerinde sörf yapan ruhum
Bir film şeridi gibi geçer hayatım
Gözlerimden
Gözlerimin önünden

Sarıyorum,
Kollarını açmış
Galata

Ay'a odaklanmış ışın
yıldızlarla dans eden lazer
önümde çoban salata
Balık ve rakı
Yaz akşamı simülasyonu kışın
Düşünsel izdüşümler
Kulağımda bir eski şarkı
Keman ve kanunun sesi
Kikirdeyen yosmaların iş atan bakışları,
Benim varsayımlarım

Tutuk bir nöbet
Geçmişin notları
Geçer
önümden
Mi ‘den Re ‘den Sol ‘dan La’ dan Fa’ dan
Bir başka ses, farklı ton her kafadan
Notalar bilinmeyen,rotasız ölümden

Kalıyorum
İstanbul’,farklı
Farklı çalışmalar
farklı renkler
İndikçe derine karışmalar
Sakın karışma
Eşşekler, atlar, inekler
Medeniyet yularlı altın semerli gümüş hızmalı
Hakkım yok İstanbul sana öfke saçmaya
Sen değil sende olanlara kızmalı...

Şaşıyorum
Şehrin merkezinde
Herkesin içinde
Dolaşır Çakallar,
Havada normal
Durum oldukça anormal
Tilkiler, kurtlar
Can arar cansız şehirde
Bulanmış baraj suyu

Gözyaşları,acımasız
Yüzer oldum çaresiz
Timsahlarla kıyısız nehirde

Dünya is tutmuş,
Tırmanma şeritsiz derin kuyu
Ey insafsız
Ağla
Üsküdar,beykoz
Ağla
Avrupa,Anadolu

Kayıp
İnsanlar
Ya ben kör oldum,yada körelmiş
Sonu gelmiş
Kaybolmuş
Bir türmü
Yokmusun insanoğlu?
Ayıp
Ayıptır insansın, insan tohumu
Ey insanın oğlu

Ses ver
Nefes ver
Tez ver
Daraldım

İnsan arıyorum
Yetiş ya insan
Ben benle yalnız kaldım...