İnsan Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Ben insanım...
Bazen en acımasız hikayelerin kurbanı
Bazen arzın en girift, en serseri tufanı
Kah, bütün dünyaya meydan okurum
Kah, sevgilinin huzurunda diz çöker
Boyun büker, el pençe divan dururum
Dedim ya! ben insanım...

Denizler kaynatırım bir katrelik göğsümde
En şedit dalgaları eritirim asi örsümde
Savururum külünü ateşin, ateş olurum
İmrenir bana yedi başlı ejderha
Sonra kâf dağına konar, sultan olurum
Zümrüd-ü Ankayı kalbinden vurur,
Bir kelebeğe muhtaç olurum.
Dedim ya! ben insanım...

Bir gün, yunusun karnında ki Zünnûn
Bir gün Leyla ateşinde divâne mecnun
Nirengisini kaybetmiş, kah emeklerim
Yada mihenk benim der,
Bir kitabın son sayfasında, Sur’u beklerim
Ben çözülmesi zor, anlaşılması zorum
Kendi içinde kayıp, tuhaf bir anaforum
Dedim ya! ben insanım...

Abdurrahman KIRIKÇI
Ekim / 2018