İnsan Şiiri - Cuma Ali Çetin

Kulluk yolunda ki verilen söze...
Yürekten katılan aye'sin insan.
Geldiğin tarafa dönersin öze...
İmtihan için bir gayesin insan.

Hoş ecirler işle acele, çabuk...
Ve davranma asla, hiç abuk sabuk.
Çevirmiş her yanın ince bir kabuk...
El değse kırılan haye'sin insan.

Yaşa bu dünyada kısık ses ile,
Yaşamın hayıra olsun vesile,
Çol, çocuk, evlada, soya, nesile...
Hem çobansın hemde kâye'sin insan.

Bu yalan dünyada deme belim berk,
Mecbur edeceksin bu diyarı terk.
Alınır elinden iktidar ve erk...
Sen ancak ahiri maye'sin insan.

Tek sensin inan ki yanlı dünyada,
Elleri, yüzleri kanlı dünyada !
Saymakla tükenmez canlı dünyada...
Yinede en zirve paye'sin gönül.

Baktım insanın her biri bir tende,
Kimisi bir törpü, kimiyse rende,
Her türlü rezillik olsa da sende...
Kale surlarında raye'sin insan.

Su gibi akarken ömrün kah'ında,
İlahi kudretin nazargahında
Ebede uzanan bu dergâhında...
Çok az beliren bir saye'sin insan.

Sanma gel kendini burda kaşağı,
Sararır görmezsin ömrün başağı !
Yıldırım hızıyla yokuş aşağı...
Yalpalayıp giden taye'sin insan.

Cumali dünyanın her yanı milek...
tutmaz çöktüğünde milekte bilek ?
dünyadan ahrete tutsan da dilek...
HAK bilir nereye vaye'sin insan.

aye (Kabul oyu, olumlu oy)
haye (yumurta)
kaye (muhtar bekçi)
maye (para, mal. iktidar güç.)
raye (bayrak sancak)
paye (Rütbe, derece aşama)
saye (gölge )
taye (tekerlek)
vaye (Nasib, kısmet )
kah (Bazen, kimi vakit,)