İnsan Şiiri - Zehra Çavdaroğlu

Yorulurmuş insan ...
Koşmasa,
Yürümese,
Konuşmasa bile
Yorulabilirmiş uyurken...
Yorgunluk hareket etmekle;
Dinlenmek uyumakla olmazmış...

Ezilirmiş insan...
Düşüncelerin,
Bakışların,
Beklentilerin,
Ve senden beklenenlerin
Altında ezilebilirmiş...
Ağırlık kilogramla ölçülmezmiş...

İnsan koskoca bir alemmiş...
Kayalar kemikleri,
Otlar saçları,
Kalbi güneşmiş,
Bütün uzuvlarının pervane olduğu...
Ruhu ise alemin ta kendisi;
Alem ise insanın açılmış hali...

Yanarmış insan...
Ateşin içinde olmasa da,
Olupta yanmasa da...
Yangın bir kıvılcım değilmiş...
İnsan da pişermiş,
Dünya denen fırında...
Odunu insan olan,
Aşk ateşi ile yanan,
Sonu Hakka varan,
Bir fırında yanarmış...
Önce YOK sonra FENAFİLLAH olana kadar...