insan, yalnızlığında ağlar
her gözyaşı bir anıya damlar
bazen yaşanmayan çocukluğu
bazende gençlik rüzgarına
en çokta aldanışlarına...
insan, yalnızlığında su gibidir
yalanlarını, oyunlarını ve isyanlarını
bir daha ortaya koyar
en çokta neden kaybettiğini sorar...
insan, yalnızlığında sarılır kendisine
ayağına batan hata dikenlerini sayar
bekler sabahı, bekler ortağını
uyuduğunda göremez...gönlüne misafir olanı!
19/12/2002-02:13
İlknur KöknarKayıt Tarihi : 27.8.2006 23:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutlarım. Saygılar
TÜM YORUMLAR (2)