İnsafın Eşiğinde Şiiri - Mehmet Bildir

İnsafın Eşiğinde

Yorgun omuzlarımda,
kimsenin görmediği ağırlıklar var.
Gözlerimde, söyleyemediğim binlerce kelime…
Ve her biri, kalbimin en karanlık rafında saklı.

Allah’ım…
Düşersem, tut ellerimden;
kaldır beni, insan insafına bırakma.
Çünkü gördüm ki, merhamet unutan yüreklerde
iyilik, pazarda satılan bir mal gibi değersizleşmiş.

Hayat, yavaş yavaş öğretti bana;
bazı yollar dua ile aydınlanır,
bazı yollar susarak geçilir.
Ve bazı insanlar, yanındayken bile seni yalnız bırakır.

Anladım ki,
gökyüzü bazen sessiz ağlar,
toprak bazen içten sızlar,
ve insan bazen kendi kalbine bile yabancılaşır.
Dost bildiğin, sana mezar kazabilir;
kardeş bildiğin, sırtına hançer saplayabilir.

Ben ki, kendime yenildiğim günlerde bile
sana dönmeyi unutmadım.
Kirpiğime değen her yaşta,
adını sessizce mırıldandım.
Yolumu şaşırdığım her kavşakta,
sessizliğinle bana yön verdin.

Biliyorum; sınavın ağır…
Ama bilirim ki, en çetin fırtına bile
senin iznin olmadan bir yaprağı yerinden kıpırdatamaz.
O yüzden, yıkılırsam da
kaldıracak olan yalnız sensin.

Ve kaldırırsan…
artık kimsenin insafına bakmadan,
yalnız sana dayanacağım.
Çünkü öğrendim;
kul, kuldan adalet beklediğinde hüsrana düşer,
ama Rabb’inden rahmet beklediğinde dirilir.

Ben senden adalet değil, merhamet isterim;
çünkü bilirim, adalet hak edeni bulur
ama merhamet, hak etmeyene bile uzanır.

"İnsanın insafı eksilir,
Allah’ın merhameti eksilmez.
İnsan, vicdanın gölgesinde kaybolur;
kul, Rabbin nurunda yeniden bulunur.
Ve ben bilirim ki,
kırık bir kalbi onaracak tek kudret sensin.
Bütün yüklerimi sırtımdan alacak tek kuvvet sensin.
Düşenleri kaldıran da,
yürüyemeyeni taşıyan da sensin.
O yüzden yıkılırsam,
beni insana değil, sana bırak."

Mehmet bildir