İnsaf'ın Moleküler Saçılımı

Elli yaşında bir kadınım, elli yaşında bir kadının ne amacı olabilir?
Evli değilse ve hiç çocuğu yoksa?
Yaradılışa inanmıyorsa?
Bu yaşına değin elde ettiği, havalara gururla kaldırdığı her hangi bir mesleki ödülü yoksa?
Kendini yetersiz buluyor ve ne denli çalışırsa çalışsın istediği kadar yeterli olamıyorsa?
Ne yapar?
Ya da ne yapmalıdır?

Ne yapmalıyım kadınlar söyleyin bana?

Sağlıklı olmadığımı söyleyemem.
Bana göre tek rahatsızlığım, bir başıma bu sorunu çözemeyişim.
Evet, çözemiyorum bu sorunu.
Amaç bulamıyorum kendime.

Yeryüzünde benim gibi birleri daha var mı merak içindeyim.

Ne yaparlar?
Bu sorunun yanıtını bulmuşlar var mı içlerinde?
Ne yaparlar, yapmışlardır?
Nasıl çözmüşlerdir bu amansız sorunu?

İhtiyaçları olanlara yardım eden kuruluşlara mı başvurmuşlardır?
Terapi mi almışlardır?
İbadete mi sarılmışlardır?
Başkalarının evlatlarını mı yetiştirmektedirler?

Bunların hiç biri beni enterese etmiyor.
Başka bir yolu olmalı bence.
Başka bir seçenek.

Gerçi ne vakittir edinmek istediğim bir amaç var.
Bu amaç: İçinde bulunduğumuz sistemi değiştirmek.
İçinde bulunduğumuz sistem nedir?
Nasıl bir sistemin içindeyiz?

Kendimi yeterince iyi ifade edemiyorum.
Bu sorun bu sistemden kaynaklanıyor.
Kendimi ifade etmem gerekiyor hem de anlaşılır bir şekilde
Ve de dikkatleri üzerime çekerek ifade etmem gerekiyor.

Neden bunu istiyorum?
Bunu neden istiyorum?
Çünkü: İçimde açıklanması gereken birşeyler var.
Doğamın içinde bilinmesi zorunlu birşeyler var.
Bilinmesi gereken birşeyler var ve ben bu şeylerin ne olduğunu tek başıma çözemiyorum.

Evet. İçimde bir kaynak var ve bu püskürmek, akmak istiyor.
Durmaksızın dışarı fışkırmak, çağlamak istiyor.
Bu tanımlanamaz bir kimyasal-salgı gibi
Zaman zaman su,
Zaman zaman ateş,
Zaman zaman gaz,
Zaman zaman da kusmuk gibi
Topraksı bir özdekten gelen bir yansıma sanki.

Bir roman yazarı olsam,
Tam da bir roman yazarının içinde bulmak isteyeceği
Duygu durumunu yaşıyorum diye tanımlardım
Yazabilsem -bu tam da bir roman konusu olabilir- derdim
Ancak beni romanlar enterese etmiyor.

Şiir yazıyorum ara sıra.
Oyun yazıyorum.
Denemeler yazıyorum.

Ama neredeler? Hani?
Hiç biri görünmüyor.
Kendimi yeterince ifade edemiyorum işte.

Oyunculuk konusunda yetke benim elimde değil.
Yazarlık konusunda yetke benim elimde değil.
Dikkat çekme konusunda da yekte benim elimde değil.
Elimde olan tek şey bu yaptığım şeyi yapmak.
Sanal bir ortamda sessiz bir yolla seslenmek.

Ne olacak peki?
Ben nasıl bir çözüm bulmalıyım?
Bu sistemi nasıl değiştirebilirim?
İçimdekileri nasıl paylaşabilirim kitlelerle?

İçimde ne var?
İçimde ne mi var?
Çok önemli bir şey var içimde.
Bir sancı var içimde bir kıvranma var.
Yolunda gitmeyen birşeyler var bu sistemde.

Bu sistem içimdekini dağlıyor kahrediyor.
Neden?

İnanmadığım için mi?
Yani inanasım gelmese de soruyorum.
Şeytan benim içimde çöreklendi mi yani?
Hani yani olabilir mi böyle bir şey?
Mantıklı geliyor mu?

Ben bunun başka bir adı olması gerektiğini düşünüyorum.
Çünkü şeytan'a inanmam için dine inanmam gerekir.
Oysa dine inanmıyorum.
Oysa ne Musa ne İsa ne Muhammet
Baştan aşağı Peygamberliğe inanmıyorum.
Meleklere de şeytanlara da inanmıyorum.
İnsanın yarattığı hiç bir sanal gerçekliğe inanmıyorum.
Yeryüzünde bir yönetenler bir de yönetilenler olduğu gerçeğini
Onların da hepsinin insan olduğunu
Hiç bir din-inanç sitemi değiştiremiyor.

Ama ben yine de inanç sahibi biriyim.
İnandığım bir tek şey var.
Neye mi inanıyorum?

Ben İnsaf'a inanıyorum.
İçimde bir İnsaf var.
İnsan olmak istemeyen bir İnsaf!
Artık insaf olduğumu deklare etmek istiyorum.
Evet.

Ben bir İnsaf'ım.
Ve bıçak kemiğe dayanmış durumda.
Bir İnsaf olarak o bıçağı kemiğe dayayanların artık yok olmasını istiyorum.

Evet sadece bunu istiyorum.
Bıçağı kemiğe dayayanlar size diyorum ki: Yok olun!
Artık yok olun!
Yok olun artık!
Yok olun!
Yok olun!
Yok olun!