İnkılâpı Terbiye Şiiri - Vefa Rüzgarı

İnkılâpı Terbiye
Suskundum, sessizlikle dost oldum.
Seslendim, yazdıklarımda boğuldum.
Gecenin koynunda kayboldum,
Sanki karanlıkta var oldum...

Kelimeler sırtımda kırık yük gibi,
Taşısam da hepsi dipsiz bir kuyu gibi.
İçimde yankılanır sustuğum sözler,
Ve her biri başka bir vedaya benzer…

İçimde devrimler oldu gecelerce.
Kaldırdım raftaki kitaplara,
Kâğıt dostum oldu, mürekkep sırdaş.
Her satır bir çığlık, her mısra gözyaşı.

Kime aitim, hangi çağdayım?
Bir yanım geçmiş, diğerim yarın.
“Değiş,” dediler, “kılık kıyafet değiştirir gibi.”
Erkanı bedbahti değiş,
Ve bazı inkılaplar dışarıda değil, içeride örülür.

Yalnızlıkla kurdum en gerçek cümleyi,
Acıyla sevdim en saf gülmeyi.
Ve şimdi anlıyorum: susmak da bir haykırış.
Kimi zaman en derin iz, sessizlikle yazılırmış…
~Vefa Rüzgârı