İnan Bilmiyorum Şiiri - Didem Gülçin Erdem

hemen değildi ağaçlar senden sonraydı
alnım ısrarla geniş bir gardı, bana sorsan
en fazla bir ön balkon olabilirdim
o da boynumun sağlığında

ben seni her şeye yorardım da
battaniye altları rüzgâr almazdı
gözlerini hiç almazdı ya
onları kaşla yanak arasında
nasıl soktun bu kışa, inan bilmiyorum

karanlık, bacaklarıma sürtünen
nedense dişi bir kediydi
sende daha çok harf vardı bir evden
o dağın eteğine kurulmuş köyler gibiydim
beni pencerelerden sarkacakken, hadi belki
balkon demirlerine dayanacakken
kim kurdu gecenin körüne, inan bilmiyorum

terlet şu mayısı, ocakta ıhlamur kaynat
mutsuzluk kaç tekrardan sonra ezberlenir
sen nabzında ölç o bozkırı
ıhlamur anneme iliklenmiş yakalık bu yaşında

Eskişehir’de ne olur böyle havalarda
kış baskısı bir atkı kırışmışken boyunda
bir kız parmaklarını ufalar
beni hep ellerim çenemde hatırla diye
burada, hemen şu sokağın başında