İltifat Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Kalbim!
Kuş uçmaz’ım, kervan geçmez’im
Onca umarsızlığa dudak büküp
Vitrinde gördüğü oyuncağa ağlayan
Mızmız çocuğum…

Bak, herkes gitti!
Yitik sevdasına sek hüzünler demleyip
Rus ruleti oynar gibi kendine tetik düşüren
Kendi taburesini kendi tekmelerken
Özlemine kangren şiirler teyelleyen
Bir sen kaldın…

Korkulu uçurum yamaçlarında bir çiçeğe uzanır gibi
Aşka uzanıp
Gayri meşru bir bebek gibi gizli saklı
Hep aşkı büyüttün içinde
Söyle, ne geçti eline…

Ah uzak yollara meyilli yorgun seyyah
Bıkmadın mı kör bıçaklar gibi
Aşka bilenip
Yayan yapıldak, hep aşka yürümekten
B ı k m a d ı n m ı?

Vazgeç artık kalbim, v a z g e ç…
Doğduğu nehre ölmeye gelen kızıl somonlar gibi
Yüzme artık aşkın kanlı nehirlerinde
Yanılıp, yenilip de o iğneli fıçıya bir daha girme

Ahmak ıslatan o yaz yağmuruna
Yine aldanırsan…
Şarjöründe son kurşunu öpüp koklar gibi yine sevip
Ateşi sınayan kamikaze pervaneler gibi
Yine aşka uçarsan…

Yine kalibre’siz acılara teslim olur
Antideprasan zehri ile yine tir tir titrersin
Filiz kıran öfkelerde yine kendini suçlar
Kırk yıllık düşmanın gibi
Yine kendine bıçak çekersin

Kalbim, deli fişeğim!
Boş ver aşkı…
B o ş v e r…
Sen aşksızda güzelsin.