İlkbahar Şiiri - Sûzi Kalp

Toprak esner, uyanır güzelce,
Yeşil bir cümle düşer her çiçeğe.
Rüzgar taze, yağmur serin,
Doğa giyinir sanki gelin.

Çiçekler konuşur hafif rüzgarla,
Her tomurcukta bir sır fısıltıyla.
Gökyüzü mavi, bulutlar ince,
Zaman akar, kalp dinlenir sessizce.

Güneş utangaç bir tebessümde,
Gönül açar pencere önünde.
Saksılar kıpırdar çiçekler coşar,
İçinde yeni bir dünya başlar.

Cam önünde bir saksı güler bana,
Uyku çiçeğim, nazlı ve alçakgönüllü.
Toprağı değişince açar sevdayla,
Göz kırpar sanki içimdeki duyguyla.

İnsanlar soyunur kalın kıştan,
Hafifler adımlar, neşe taşar dıştan.
Sokaklar yeniden nefes alır,
Çocuklar koşar, dünya bayram sanır.

İlkbahar sevdadır doğanın dilinde,
Renkler uyanır tabiatın teninde.
Ama ben yine de sonbaharım en derinde,
Hüznü severim, doğada ki tüm renkleri de.