İlk Sevdiğim Adam Şiiri - Mira Zeynep

İLK SEVDİĞİM ADAM – m.z

Bir insan düşün…
Seni senden almış.
Öyle ki nefesin bile onun izniyle girip çıkıyor göğsünden.
O olmuşsun.
Onun gülüşüyle açılıp, onun susuşuyla kapanmışsın.

Sonra bir gün…
Kendi elleriyle öldürüyor kendini.
Ve sen,
onun ölümünden daha beteriyle
hayatta kalmak zorunda bırakılıyorsun.

Ben ölmedim…
Ama yaşamıyorum da.
Bu ne biliyor musun?
Boğulmakla yaşamak arasında sıkışmak.
Bir nefes alıyorsun, canın yanıyor.
Bir nefes vermeye çalışıyorsun, ruhun kopuyor.

İlk sevdiğim adam…
Gitmiyorsun aklımdan.
Gitmiyorsun kalbimden.
Gitmediğin gibi bir de içimdeki her kıvrıma işkence ediyorsun.

Sen canavara dönüşürken,
Ben hâlâ ilk haline bağlı kaldım.
Sanki beynimde tırnakların var,
Her düşüncemde çiziklerin.
Ama kalbim…
Ah kalbim hâlâ seni o ilk günkü hâlinle saklıyor,
İhanet gibi bir sadakatle.

Neredesin?
Çığlıklarımı duyan adam…
Ben acıdığımda elleri titreyen adam…
Gözlerime bakınca dünyayı susup dinleyen adam…

Neredesin?
Şimdi çığlıklarım sessiz,
Kimse duymuyor.
Düşüşlerim sert,
Kimse tutmuyor.

Sen yok oldun…
Ben yokluğunda yok oldum.
Sen canavara yenildin…
Ben senin gölgene.

Ve şimdi…
Yaşıyorum gibi yapan,
Ama aslında bir mezarın içinde nefes alan bir kadına dönüştüm.

m.z