İlk Kez Haziran Ağladım Şiiri - Ümit Seyhan

İlk Kez Haziran Ağladım

İlk kez Haziran ağladım
Sarnıçlar kucaklarında gözyaşı taşırken
Bin yıllık şehirlerden
Ekosu yitik arenada
Kağıttan ölülerden
Şeytan uçurtması yapan bendim

Zeytin ağaçlarından sonra
Sivrilirdi tepe
Kısaldıkça kısalırdı bacaklarım
Bir timsahın gözlerini sağarken
İplik iplik çözülürdü ellerim

Batarken güneş
Zincire vurulmuş kızıl başlı köleler
Terini dökerdi kırk iğneli delik deşik
Bu Efsunlanmış gönlüme

Yeşil bir rüya vardı az ötede
Islak yosunlar yurt tutmuştu
Taş kesmiş bedenlerde
Dilini akbabalara kaptıran hatip
Çizdikçe çizerdi
Binlerce çemberi iç içe
Tam ortada ben

Hey diye bağırırdım
Heybesinde kömür taşıyan
Elma yanaklı çocuğa
Hey çocuk
Benim için yas deyip yaş tut
Her Haziran bir damlamda
Belki tam düşmez yoluna silüetim
Henüz doğmamış bir kar tanesiyim
Bulutların karnında

Sayarsan bir gün adımlarını
Ne olur, ne olur bana rastla

Masa kurardı kalpazanlar
Atarken umuda yeni bir yama
Nasıl çirkin, nasıl edepsiz,nasıl üvey dururdu
O kadar eski püsküde
Gökyüzünden o mavi parça

#ÜmitSeyhan