Aşkın Rüyası Şiiri - Özgen Öz

Gece çökmüştü. Pencereden hafif bir rüzgar süzülüyor, odadaki mum ışığı titriyordu. Her şey sessizdi, ama kalplerimiz o sessizlikte kendi ritmini çalıyor gibiydi. Sen orada duruyordun. Gözlerin, kelimelerden daha fazlasını söylüyordu. Ellerimiz buluştuğunda zaman durdu. Dudaklarımız ilk dokunuşta yan yana, parmaklarımız sıkıca birbirine geçerken, nefeslerimiz kesildi. Sadece bedenlerimiz değil, ruhlarımız da birbirine dokunuyordu. Her öpücük bir sözdü, her dokunuş bir yemin. Hasretler çözülüyor, yılların özlemi yavaş yavaş sönüyordu. Tenimiz birbirine karıştı; sıcak, tuzlu, canlı… Bir ritim oluştu, bir melodi… Sanki kendi içimizde bir dünya yaratmıştık ve o dünyanın tek varlığı bizdik. Gece ilerledikçe fark ettik ki aşk, sadece bir duygu değil; zamanın ve mekanın ötesinde bir ritim. Kalplerimiz bu ritme teslim olmuş, ruhlarımız birbirine tamamen ait olmuştu. Sessizlikte birbirimize bakarken, o anda anladık: bu geceyi unutmayacağız. Çünkü bu, bir ömrün en saf, en derin ve en gerçek aşkıydı.