-Leoncavallo´nun ´Il Pagliacci´ adli opera yapıtından esinlenerek-
Yalnız güldürmesini bilirim ben, bu gelir elimden...
Dahası, yalnız başkasını, yalnız başkasını...
Yalnız güldürmesini bilirim ben, işim bu benim...
Dolaşırım sokaklarda, para atarlar,
Vakit bulduklarında onca gülmekten...
Peşimde mahallenin tüm çocukları...
En çok kıvırcık saçlı kız çocukları...
En çok onlar gülüyor kırmızı burnuma...
Soğukta daha fazla kızaran burnuma...
Kimi zaman bir kumpanya bulurum...
Hokkabazlık, cambazlık yapıp bir sirkte,
Yemek için üç kuruş bir şey alırım...
Ağladığım şimdiye dek görülmemiştir...
Hep tutarım kendimi, akmasın diye boya...
Boyaların aktığı henüz görülmemiştir...
Yalnız güldürmesini bilirim, yalnız güldürmesini...
Bulunmaz öte yandan, beni bir güldüren...
Şöyle yerlere yatıracak, saracak, içten...
Yalnız ağlayarak bakabiliyorum çıplak göz ile,
Tüm dünyaya, gece çıkan bütün o yıldızlara...
Yıldızların düştüğü henüz görülmemiştir...
Üşüyor ellerim, yaklaşıyor son,
Madem ki vakit geldi, terlik giymeliyim...
Ev halimle bulmalı ölümüm beni...
Bir palyaço olarak yaşadımsa da,
Bir çocukmuşçasına ölmek isterim,
Soğuğun beyaz eli dokunduğunda...
Ben de bir kez olsun gülmek isterim…
19.12.2001
Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Zemfira: Kitaplara Girmeyen Şiirler (2001-2006) [Zemfira: Poems Not Published in Books].
Kayıt Tarihi : 9.8.2022 01:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!