İkindi Yorgunluğu Şiiri - Seyrani Göl

Güneş, yavaşça çekiliyor omuzlarımdan,
gölgeler uzuyor,
bekleyişim de şekilsiz gölgeler gibi
yerden yere seriliyor.

Penceremden bakıyorum,
gökyüzü tozlu bir sayfa,
bulutlar eski mektuplar gibi
yırtık ve sessiz.

Adını içimden tekrarladıkça,
sanki biraz daha uzaklaşıyorsun;
her hecede bir kapı kapanıyor
ve ben artık hangi eşiğin önünde durduğumu
bilmiyorum.

İkindi vakti ağırdır,
gidenlerin dönmeyeceğini söyler.
Zaman, bu sessiz saatte
hem günü hem ömrü tartar;
gökyüzünde eksilen ışık
kalbimde eksilen umudu hatırlatır.

Belki de ömrümün ikindisindeyim,
gölgem yere vurdukça küçülüyor,
ve her adım,
biraz daha akşama yaklaşıyor.

Gözlerimi kapatırım,
ama sesin,
uykusuzluğuma sızar yine
ne güneş geri döner eski yerine,
ne de sen dönersin geriye.
S.GÖL