Nihal'imin Ruh Yolculuğu

İKİ YOLUN NİHAL'İ

Vaktiyle,
Uzak diyarların birinde,
Nihal vardı – kalbi hakîkatle yanmış.
Ne adı bilinirdi ne yurdu…
Derlerdi ona:
“İki Yolun Nihal’i.”

Çünkü
Rüyasında bir gece bir bilge
Şöyle fısıldamıştı:
“Önünde iki yol var, Nihal.
Biri güneşli, ama susuz;
Biri gölgeli, ama dikenli.
Seçersen seç hangisini,
Ben olacağım bulduğun sonuçta.
Unutma ama:
Sen olacaksın seçtiğin acının sahibi.”

Uyandığında titredi içi.
Hayatında ilk defa mı seçim yapmak korkuttu?
Yoksa kendi iradesi mi bu kadar ağırdı?
Düşündü Nihal:
“Güneşli yol parıldar,
Ama yakar susuzluk.
Gölgeli yol serinletir,
Ama kanatır dikenleri.
Hangisine razıysa kalbim,
Onu mu seçmeliyim?”

Ve seçti dikenli yolu.

Her adımda ayağı yaralandı,
Kanadı, yırtıldı giysisi…
Bazen diz çöküp ağladı,
Bazen sevdi dikenleri.

Yolun sonunda bir çeşmeye vardı:
Serin sular gürül gürül akıyordu.
Rüyasındaki bilge oturuyordu çeşme başında.
Gülümsedi:
“Seçseydin güneşli yolu,
Buluşacaktık yine burada.
Susuzluğun sana benzettiği kişi olacaktın.
Ama sen dikenli yolu seçtin.
Acıya razı oldun.
İşte bu yüzden artık,
Yolun yolcusu değil;
Kendisin yolun.”

“Ayak değil aşk yolunda,
Yürek kanar en çok.”

Nihal eğildi, su içti avuçlarıyla.
Su, canına can kattı;
Ama gözlerinden yaşlar döküldü.
Çünkü anladı:
Asıl özgürlük, acıdan kaçmak değil;
Ona adanmaktı.
İnsan, seçemediğinden değil;
Razı olamadığından yanar.

O günden sonra,
Görenler ona şöyle dedi:
“İki yolun Nihal’idir bu.
Artık ne yol kaldı, ne yolcu…
O, yolculuğun kendisi oldu.”

NİHALİ YORUM:

Bu şiirim, Nihal’in içsel yolculuğunu anlatır.
Dikenli yol; aşkın, sabrın ve özverinin sembolüdür.
Çeşme; hakikate varmanın sonsuz kaynağıdır.
Ve Nihal;
“Acıya razı olmayı seçerek,
Kendini bulan her insanın şiiridir.”

SON İLÂHÎ SÖZ:

“Nihal!
Sen ki;
Dikenlere basarak yürüdün,
Gölgeyi güneşe tercih ettin.
Şimdi anla:
Asıl çiçek,
Dikenin ucunda açar.
Asıl su,
En derin kuyularda bulunur.
Ve asıl aşk,
Razı olandadır.”

Not:
Bu şiirim,
Nihal Hanefendiciğim’in
ruh yolculuğuna ithafen yazılmıştır.
“Yol sensin, yolcu sensin, menzil de sensin…”