İki Yaka Hasret İstanbul

Ey hasretin şehri, yalnızlığım benim!
Yıllarca dertleşmek istedim seninle;
İnsanca, şehirce dönmedi bu dilim!
Oysa mazide dertleştin çok şairle.

Kim bilir, hangi lisanla konuştular?
Bak anlatmazsan kırılırım sessizce.
Sakın söyleme şairce konuştular;
Şairler konuşmaz sen istemeyince!

Herkesle aynı lisanı konuşmazsın;
Var yüzlerce lisanın, saysak dil dönmez.
Sen herkese aynı yerden dokunmazsın;
Her semtin, mekanın sır dolu, bilinmez!

Ey aşıklar diyarı, sen dokunmadan
Vapurla geçerken şu mavilikleri
Kim bahseder gökte uçan martılardan?
Kim atar onlara gevrek simitleri?

Ey sevdaların şehri, sen dokunmadan
Gülümseyerek birleştirip elleri
Hangi aşıklar çeker Ayasofya’dan
Güvercinlerle mutluluk resimleri?

Ey güzellikler şehri sen dokunmadan
Kim severdi güzel erguvanlarını?
Hele karşılarken baharı Boğaz’dan
Kim fark ederdi mavi bakışlarını?

Belki vardır yanıtı, sana sorarım
Kim öğrenirdi sakladığın sırları?
Kim notaya alırdı, belki anlarım
Büyük aşklara yazılan mısraları?

Ey iki kıta, iki yaka tek şehir!
Konu ayrılıksa hep neden varsın sen?
Seni yazar nice roman, beste, şiir…
Gerçekleri saklama, konuş istersen!!

Ey iki yaka hasret şehir, sen yine
Hazin ayrılıklarda sessiz kalırsın!
Şahit olmasak da umut verdiğine;
Şiirlerde, şarkılarda hep sen varsın!

Ey iki yaka, ayrılıkların şehri!
Dokun ya da hiç dokunma, sen bilirsin…
İstersen kurdur onlarca köprüleri
Kavuşmaz iki yakan, bitmez hasretin!

Yüzlerce lisanından anlamam senin;
Ben köylü çocuğuyum, söylerim sana!
İki elim iki yakanda bilesin;
Mavi bakışınla dokunmadın bana!

Pendik / 28.11.2020