İki Kıyı Şiiri - Sahra Bilgen

Külleri savrulmuş bir hikâyenin eşiğinde
iliklerine kadar üşüyen cümlelerle
kalbimizi birbirine denk getirmeye çalıştık.

İki kıyı vardı sesimizde;
biri suskun, biri yanık.
Arasında yürüdük.

Her adımda, görünmeyen bir iz
tenimize mühürlendi;
gölge çoğaldı, ışık eğildi,
bakışlarımız dumanı öğrenirken
bir kopuşun sessizliği çöreklendi gözbebeklerimize.

Geride bıraktığımız parıltılı yolların
eteğine attığımız ilmikler
içimizde hiç durmayan bir salınımı besledi.

Orada, henüz kırılmamış bir titreyiş
dar aralıklardan geçip
içimizi boydan boya ölçtü.

Saklı köşelere serpiştirdik his kırıntılarını;
anıların en çok törpülenmiş yerlerinde
çekingen bir sızı
üstüne giydiği hüzünle
usulca birbirine yaslandı.

Can içinde an,
an içinde belirsizliktik.
Özden geçip öze vardık.
Bir solukta—
vardık, dağıldık,
olduk.