İki Heceli Şakayık Şiiri - Meryem Şahin

Türkçe’mizdeki bir kelimeyi yazmak istedim bu yazımda…
Kendi küçük, anlamı muhteşem o dört harfli kelimeyi…
Ağzımızdan iki çırpıda çıkıveren, onsuz hayata başlangıcın mümkün olmadığı o
yüce varlığın adını
An- ne…
Ayaklarının altına cennetin serildiği, şarkıların beste beste onu terennüm
ettiği, şiirlerin dize dize sıralanıp adından bahsettiği…
İlk kadın ile başlayan hayat döngüsünün içinde her zaman en müstesna yerini
muhafaza etmiş bulunan o latif varlığa ad olmuş kelime…
Dünyaya gelirken bilemediğimizden adını söyleyemediğimiz, dilimiz dönmeye
başladıktan sonra her gözyaş akıtışımızda söyleyemediğimiz zamanların
acısını çıkartırcasına dilimizde pelesenk eylediğimiz…
Yeni yetmeye başlarken “anneee”… diye çağırdığımız, asker ocağında anam diye
yandığımız, gelin kınasına gözyaşıyla beraber adını kardığımız…
Gönlümüzün sultanı, acıların feryadı, konağımız, sığınağımız, baş
tacımız…analarımız…
Onu anlatmaya değil dört harfli, iki heceli, küçücük cüsseli şu kelime,
sayfalar dolusu uzayan sözcükler eklense birbiri ardına …derler ya “denizler
mürekkep, ağaçlar kalem olsa” işte o ifade misali değerini anlatmaktan aciz
kalır kalem, kağıt, kelimeler, dil ve anlatım örnekleri…
Ana gibi yar olmaz …. diye söyleyen ne güzel söylemiş değil mi, ve ne kadar
da doğru…
Yardır ana, yavrusunun her derdine devadır…
Yangın yerine dönen ateş dağlarına yağan kardır…
Ümittir, muhkem sığınaktır, aşktır, çağlayanadır…
Anadan mahrum olanlar bu devadan mahrum olmanın eksikliğini ömürleri boyunca
yüreklerinin ta derininde hissetmezler mi? ..
Vahiy sahibinin dilinden:“kadın erkeğin şakayığıdır.” Şakayık (gelincik
çiçeği) kadar nazenin, dokununca solup boynunu büküverecek kadir narin bir
çiçek yapısında yaratılmış anne ve anne olabilecek varlık (kadın) , yavrusuna
dokunacağını hissettiği bir tehlike karşısında nasıl da bir aslan
kesiliverir. Nasıl da gücü cüssesinin kat kat üstünde yiğit bir kahraman…
Yavrusunun tebessümü ile güller açan bir bahçe, onun hüzünlü dudak büküşüyle
sararıp soluveren güllerin dikenleri belirginleşen kurumuş dallar haline
geliverir.
Gelincik çiçeği kadar nazlı, gül çehreli bir güzel, aslan yürekli kahraman…
ne derseniz deyin… ne sayarsanız sayın…
Anneler, annelerimiz bizim sebeb-i hayatımız…
En güzel güller onlara layık…
En güzel besteler onlara uygun …
En güzel libaslar onlara yakışır…
En güzel evlat olma çabası, hatta yarışı onlar için…
Dolu torbadan çekilen bir ok misali 365 günden birini yakalayıp, upuzun ömre
sığdırılamayacak kadar önemli bir olguyu zavallı bir yirmidört saatin
sırtına yükleyivermek ne onların şanına yakışır, ne yapılması gerekeni yapma
keyfiyeti meydana getirebilir.
Her şeyin maddi değerler içinde ölçüldüğü, değer biçilemez düşünce, görgü,
davranış, anlayış ve kültürümüzün basite indirgendiği, çok ulvi manalar
içeren ifadelerin içi boş kısır sözcükler olarak kullanıldığı günümüzde
belki yenileşme ve ilerleme adına mesafeler katetmemize rağmen değer
yargılarımızı, bu esnada annelerimize verilmesi gereken müstesna mevkiyi
daha bir farkındalıkla seçebilmeli, onları hatırlamayı, bu iki heceli
kelimenin gerçek anlamını sadece Mayıs’ın bir pazarında değil, ömrümüz
oldukça kavrayabilmeli ve o nazlı şakayıklarımızdan bu gereksinimleri
esirgemeliyiz kanısındayım.
Bütün annelerin anneler günü, hayatları boyunca onlara bahşedilmiş olan bu
ayrıcalıklı lezzeti yüklenmiş oldukları hayatları kutlu olsun. Çünkü onlar
her zaman anne… onlar her zaman kutlanmaya değer varlıklar… Kırmızı yapraklı
nazlı şakayıklar…