İki El Şiiri - Gökhan Sillelioğlu

Umut alabildiğince mavi,
Gökyüzü gibi uçsuz bucaksız.
Bir tarafımda umut
Diğer tarafım solgun
Bir tarafım hep çocuksu, küs dünyaya
Diğer yanım
İnsanlara inanır şekilde
Bitmeyecek bir sevgiyle bağlı yaşamaya.
Her sabaha adını sayıklayarak,
Senden bir iz arayarak,
Sevgimle geçmişini örterek,
Gökyüzümle beklerim seni.
Gecenin en aydınlık yüzü olan sen,
Sana meftun olan ben,
İçimdeki sevginin tek sahibi sen,
Sevginin ateşinde yanan ben.
Ellerimiz birleşsin bu tan vakti…
Senin yanağında ufak bir buse,
Sen gülümse, yaşım ufalır benim.
Seni severken çocukluğum;
Çocukluğumla sen oldum.
Tamamen karşındayım kadın!
Naif yüreğindeki varoluşumun peşindeyim.
Kalbim tek sana açılacak bir kapı,
Yüzümdeki yorgun çizgiler,
Tek seninle yaşayabilen tebessümler,
Gülmelerim senin imzanı taşır.
Yokluğunla yıllanıyor sevgim,
Bir kavuşmanın koşuşturması depremler!
Kasırgalar güzel günlerin habercisi.
Sen evimin adresi;
Adımlarını sayıklarım,
Sen gün ışığım.
Gel..
Karanlık bir uykuda sensiz kaldım,
Mesafeleri sil at bu gece.
Engelleri yok say aklına gelen,
Bir tek biz bir tek ikimiz;
Varoluşumuzu yaşama vakti gelmedi mi?
Ben yıllardır bir ucube
Bugünü bekler gibi
Seninle anlam bulmalıyım..!
Seninle dolmalı seninle yaşamalıyım
Kokunla dolmalı ciğerlerim;
İkimiz son kez yok olalım..
Birbirimize sarılarak,
Dünya ikimizinmiş gibi
İnsanları yok sayarak
Yok olalım.. Yok olalım...