II/Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Ali Gençay

Bugün çok ince içim,üşüyorum
Elimde yolduğum papatya
Her düşen yaprakta,ben ölüyorum
Dişimi,gıcırdatan yalnızlık
Dört duvara hasreti çiziyorum
Gece,gelme üzerime,ürküyorum
Yıldızımı kaybettim,ağlıyorum

Rüzgar kaldırıp perdeyi giriyor içeri
Dokunmuyor tenime,seviniyorum
Sen geldin sanıyorum
Fırlayıp düşlerimden
Hüsranı kucaklıyorum
Kilitleniyor parmaklarım
Yumruğumu sıkıyorum
Sırtarıyor sanki ayna bana
Beni aynada parçalara bölüyorum

Bitti idaremin gazı
Karanlık,gelme üzerime boğuluyorum
Bir nefes,bir soluk
Son kibritimi de çakıyor
Karanlık seni yakıyorum

Ter kokuyor çarşafım,yorganım,yastığım
Çetin düşlere yatıyorum
Kapanıyor gözlerim
Doluşuyor beynime binlerce yalan
Seni yalandan kurtarmaya çalışıyorum
Annemin sesi geliyor kulağıma
Oğlum dön hakkımı helal etmiyorum
Babam yüzünü çeviriyor
Lanet olsun kaçıyor uykum
Seni yine kurtaramıyorum

Nikotin vuruyor ellerime
Ateşim de yok,titriyorum
Dolaşıyorum odalarda
Sensizliği yalanlıyorum
Tekerlemeler düşürdüm dilime
Çocuk gibi söyleniyorum
Armut!
Yeter artık çık diyorum

Tabanlarımı kesiyor aynanın kırıkları
Ayaklarımın altında binlerce ben
Acılara yürüyorum
Kırmızıdan kırmızı kan
Eğilip yerden karanfiller topluyorum
Ben acıyı senle buldum
Yalnızlığımın adı sensin
Ne kadar büyük sevdam
Dört duvar odamda kayboluyorum

Şafak söküyor
Kucağımda kanımdan karanfiller
Kapına geliyorum
Uzan,dokun bana ellerini özledim
Söyle hadi şarkımızı,sesini özledim
Fısılda kulağıma,sevilmeyi özledim
Girip koynuna uyumak istiyorum