İhmalin Kurbanı Kendimiziz

İnsan yaşlandıkça yabancılaşıyor herşeye
Önce etrafında olup bitene kayıtsız kalıyor
Bırakıyor mücadele etmeyi düzeltemeheceğini anladığı herşeyden
Sonra kendisine yabancılaşıyor
Tanıyamamışım dediklerinin arasına kendisini de koyup suskunluğa bürünüyor
iyi insan olma çabasının ardındaki özveriye hınç ve kin duyuyor
İnsanları memnun etme çabasındaki ihmalin kurbanının kendisi olduğunu farkediyor
Yeri geliyor herkesi affediyor ama kendisini asla
İşte bu tavır Araftan kurtarıyor benliğini ama artık kendine yetecek enerji ve zamanı gerii getiremiyor
Bu Nakıs gerçekle kapatıyor kendisini bütün dünyaya
Acısı tamamlanmış bir varoluşla yeniden düşüyor ana rahmine
Sancısız bir doğumla gülümsüyor güne
Yaşamın öznesine geç kalınmışlığını koyup
Anılara gülümsüyor kederle
Geldik gidiyoruz
Ve anlıyor geçte olsa kendisinin dışında kimseye geç kalmadığını