İçine Doğan Bahar Şiiri - Seyrani Göl

Kimse görmez
bir bahar da insanın içinde açar.
Ne dallarda çiçek olur,
ne kuşlara şarkı,
sadece iç sesin değişir
ve suskunluk yeni bir dile bürünür.

Bir sabah,
kendine uyanırsın
alışık olmadığın bir huzurla.
Yastığında eski bir ağırlık yoktur artık,
çünkü yük gibi duran anıların
dökülmüştür gecede.

Kimse bilmez,
insan bazen gözyaşını içer
ve o su,
içeride kırıklarını yıkar.
Bir bakarsın,
kırılganlığın çiçek vermiş
bir sabrın gövdesinde.

İçinden bir ışık sızar da
gölge sandığın yanlarını aydınlatır.
Ne tam olmuşsundur,
ne eksik kalmış
ama bu hâlinle varsındır
ve bu, ilk kez yeter.

Sana düşman sandığın sessizlik
bir dost gibi yaklaşır,
ve anlarsın:
en çok konuşmadıklarınla barışınca
geçer sızın.

Bir aynada
kendine başka bir gözle bakarsın:
Yargısız,
acele etmeden,
bir sevginin sessizliğiyle…

Çünkü insan
kendi içine doğru yürüyünce
yol da olur, yolculuk da.

Ve o an,
bahar seni dışarıdan değil
içinden yeşertir.

Hiç kimse anlamaz belki
ama sen bilirsin:
o gün bir şey oldu
ve artık eskisi gibi değilsin.
S.GÖL