Icımızde Kalanlar Şiiri - Hakan Gümüş

Herkesin sakladığı bir yarası vardır,
Kimseye söyleyemediği,
Gözyaşlarını yastıklara emanet ettiği.

Gece olunca açılır,
Gündüz olunca gülüşlerin arkasına gizlenir.

Bir çocukluk özlemi vardır mesela,
Sokakta oynarken düşülen diz yarası değil,
Annesinin “üşürsün” deyip örttüğü battaniyenin kokusu.
Kimi onu kaybetmiştir,
Kimi ona doyamamıştır,
Ama herkesin içinde bir anne sesi vardır hâlâ.

Babalar…
Babalar…
Az konuşur ama çok susturur,
Çoğu zaman kızar, bazen gider,
Ama sessizce öğrettikleri
Yıllar sonra kalbimize saplanan koca bir ayna olur.

Ve aşk…
Her insanın kalbinde bir isim saklıdır,
Belki söylemeye cesaret edemediği,
Belki çoktan kaybettiği.
Bir fotoğraf karesinde donar bakışı,
Bir şarkının nakaratında yankılanır.
Unutmuş gibi yaparız,
Ama gece yarısı içimizde hâlâ o isme sesleniriz.

Yorgunuz hepimiz,
Kimimiz borçtan, kimimiz yalnızlıktan,
Kimimiz tutamadığı ellerden,
Kimimiz susmayan vicdanından.

Ama ortak bir şey var:
Her birimiz görünmez yaralar taşırız.
Ve bil ki,
Senin içindeki acı da,
Benim içimdeki yangının bir kardeşi.

Bu yüzden gözlerin dolarsa ben okurken,
Bil ki yalnız değilsin,
Biz hepimiz birbirimizin aynasıyız.

Kimse bilmez, Kimse Bilmiyor.
Bir gülüşün ardında kaç fırtına saklıdır.
Bir omuz ne kadar güçlü görünse de
Kaç gece sessizce ağlamıştır kimse bilmez.

Bir annenin yorgun ellerinde
Kaç ekmek kokusu, kaç fedakârlık vardır.
Babaların suskunluğunda
Kaç kırık hayal, kaç yutkunmuş gözyaşı.

Çocukken düşürdüğümüz oyuncaklar değil,
Büyüyünce kaybettiğimiz insanlar yakar canımızı.
Ve her mezar taşı aslında
Yarım kalmış bir cümlenin suskunluğudur.

Sevda dan bahsettik…
Bir defa dokununca ömür boyu izi kalan yara.
Adını unutsan da,
Kalbinin en sessiz köşesinde hâlâ kıpırdayan hatıra.
Bir bakış, bir şarkı, bir sokak köşesi…

Her şey hatırlatır ama kimseye söyleyemezsin.
Cünkü Kimse bilmez,
Ne taşıyoruz içimizde.

Bir gülümsemenin ardına saklanan korkular,
Bir tokadın izini hâlâ taşıyan çocukluklar,
Affedemediklerimiz,
Affedilmediğimizi bildiklerimiz…
Hepimiz yaralıyız aslında.
Kimi borçlarını ödeyememiş,
Kimi sevgisini gösterememiş,
Kimi helallik isteyememiş,
Kimi son kez sarılamamış.
Ve işte bu yüzden,
Her insan bir şiir aslında.
Okunmamış, anlaşılmamış, yarım kalmış.

Dinleyen ağlarsa ağlasın,
Çünkü gözyaşı sadece acıdan değil,
"Ben de öyleyim" demekten akar.