Pazartesi sendromu bitmek üzere şu saatlerde,
İnsan iç huzuru yakalamışsa bir kere,
Yığınla işin üstesinden neşeyle gelebilmekte,
Hayal kırıklıklarına eyvallah edip,
Kendine güvene her daim:'- Merhaba' diyebilmekte...
Evet, bir daha yaşayamıyacağım,
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bence insan her zaman kendine çıkan yokuştur,
Kendi iç dünyasında, kendi eksileriyle boğuşur.
Değilmi ki çiçeği yeşerten hava, güneş ve sudur,
İnsanı yaşatan da işte bu gönül coşkusudur.
evet insan hep kendine çıkan bir yokuştur ...ve o yokuşun başında bir düşman vardır ..vurmaya gidersin, kendinle vuruşursun...içten gelen kelimelerin satırlara dökülüşü güzeldi..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta