İçimdekikadının Vedası

İçimdeki Kadının Vedası

Uyku mu?

Kim gözlerini huzura kapatabilir böyle bir veda gecesi…

Şehir çoktan susmuş,

İçimde hâlâ bir kadının sesi yankılanıyor.

"Gitmeliyim," diyor titreyen bir kararlılıkla,

"Senin şiirlerinde kalamam artık."

Bir başka yürekte bulmuşum kendimi,

Senin dizelerinde kaybolacağımı bilerek…

Bütün duygularımı ele geçirdi bir adam,

Ne kaçabildim ondan,

Ne de senin gölgenden saklanabildim.

İki yangının arasında kaldım 

Birine dokunamadım, ötekini söndüremedim.

Gülüşün hâlâ aynalarda asılı,

Ama gidişin…

Boş sandalye, susmuş bir kahve fincanı,

Veremediğim hediyeler gibi içimde duruyor.

Kendimi sana sığdıramadım,

Ne raflara, ne hayatına…

Bir gün yoksun, ama bin gün varsın —

Unutmanın bile yük olduğu yerdesin.

Kendimden geçtim seni korurken,

Sen üzülme diye

Ben her gün sessizce kırıldım içimde.

Şimdi öğreniyorum:

Bir insan nasıl yaşanır

Sadece içindeyken değil,

Gittikten sonra da…

Ve bazı gidişler, gidenin değil,

Geride kalanın acısını büyütür.

Ve ben hâlâ,

İçimde susmayan o kadının sesiyle,

Yaşıyorum seni,

Bitmemiş bir şiir gibi…

Ve öğrendim:

Değiştiremeyeceğini anladığın şeyleri kabul ettiğinde

Savaşın bitiyor...