İçimdeki Yol Şiiri - Seyrani Göl

Susarak büyüttüm kendimi,
Konuşmakla değil, duymakla…
En çok da kendime kulak verince
Anladım: kalbim, düşmandan çok dost bekliyormuş aslında.

Yenilmedim ama illa da galip gelmedim,
Savaşmak yerine sevdim yıkık taraflarımı.
Her yara, içimde bir menekşe gibi açtı,
Acıyı inkâr etmeden, ona da yer açtım yanı başımda.

Ne dünün gölgesindeyim artık,
Ne yarının telaşında.
Bugün denen bu ince çizgide
Ayakkabılarımı çıkarıp yürümeyi öğrendim sonunda.

Adımlarımda hüküm yok,
Ne kendime ceza ne başkasına sitem.
Kırılmış aynaları sevdim bir bir,
Çünkü onlar da beni bana anlatan kelimelerdi gizlice.

Kendiyle barışmak meğer
Sessiz bir gülümseyişmiş aynaya…
Şimdi kimseye anlatmadan,
Kendimle yürüyorum yavaşça…
S.GÖL