İçimdeki Suskunluğum Şiiri - Handan Koca

Günlerdir yazamıyorum ayrılığını. Altına bir imza atıp onaylayamıyorum seni. Sanki dünyanın bütün dilleri anlatmaya yetmiyor bu hüznümü. Sanki bütün kelimeler lügatlerden silinmiş. Kimseler konuşmuyor yörüngemde. Ayrılık dilsiz kalmış. Herkes susuyor ben gibi. Dudaklarımı açsam ne diyeceğimi bile bilmiyorum. Ayrılığın şaşkınlığını üzerimden atamadım hala. Hem konuşmaya da hiç mecalim yok, kızma bana. Ağzımı açsam kanayacak yüreklerimiz. Yeniden hissedeceğiz kalbimizde oluşan yaralarımızı. Yeniden kanayacak içimiz. Bir volkan gibi taşacak sevgimiz. Yakıcı bir sıcaklıkta kavuracak benliğimizi hislerimiz. Bitecek diyorlar sevgili. Bu hislerin bir gün geçeceğini söylüyorlar. Sahiden geçer mi? Seni unutup bir başkasının ellerinden tutar mı ellerim. Ben geçecek diyenlerin karşısında susup geçmesini bekliyorum. Ne geçmez diyebiliyorum ne de geçer. Hiç bir şey söylemek gelmiyor içimden. Belki de geçmesini istemiyorum. Ne kadar acı çeksem de geçmesin. Varsın içimi kavursun bu aşk. Varsın her geçen gün bir mikrop gibi dağılsın bedenimde. Ben son soluklarımda bile seni sevmek ve yüreğimde hissetmek istiyorum. İçimden seni unutmak gelmiyor. İçimden seni sevmek geliyor ne yapabilirim. Sevgilim seni sevmek suç mu? Seni hissediyorsam suçum ne? Seni özlüyorsam ve resmini gördüğüm zaman oluk oluk boşalıyorsa gözlerimden yaşlar kime ne? Seni seviyorsam bedelini de ben ödemiyor muyum? Kime ne sevgili, kime ne benim aşkımdan, acımdan, yaramdan kime ne? Ben bu aşka emek verdim. Sevdim, özledim, aşkım için ağladım, hayaller kurdum, yollarını gözledim, umutlarım vardı tomurcuk tomurcuk. Herkese seni anlattım, yorulmadan usanmadan aşkımı savundum. Belki sen benim gibi sevmedin benim gibi ağlamadın geceleri. Yorganın altında saklanarak yutmadın hıçkırıklarını. Haykıracak olduğun zamanlarda kendinden korkup ellerinle ağzını kapatmadın. Sen içimde saklanan hazinenin farkında değilsin belki. Benim gibi bir midyenin içinde inci tanesi saklamıyor. kalbin. Açılmıyor ağzın, suskun dilin. Bense birçok nedenin arasında nedensizim. Bir nedeni yok seni sevmenin. Bir çıkarı ya da bir faydası yok. Ben sadece sevdim ve aradan ne kadar zaman geçti kaç kere battı şu güneş ve kaç kere doğdu sayamadım. Ve sen kaç kere uyandın aydınlık sabahlara fakat bir kere olsun içinden bile olsa bana seni seviyorum demedin. Gururuna mı dokunurdu. O kadar cimrimiydi dudakların ki iki kelimeyi bana çok gördü. Yüreğinde ufacık bir yerim olduğunu söyleseydin bir şey mi kaybederdin kişiliğinden. Dillerin mi tutuldu, ya da ‘daha çok var bir gün söylerim elbet’ diyerek hep bir ertesi güne mi erteledin beni sevmeyi. Kısacası sen hiç sevmedin ki sevgili. Ben sevdim ne yapabilirim. Seni seviyorum diye rahatsız etmedim seni. Bir gün olsun aradım mı ‘gel’ diye. Sustum sadece sustum sevgili kendi kaoslarımı yaşadım içimde. Olsun varsın sen beni sevme ben hep susarım. Sana sevgine susarım…