İçimdeki Sessizlik Şiiri - Sadık Alçık

Sevilmek istedim,
ama hep eksik anlaşıldım.
Bir kelimemden fırtına çıkaranlar,
sessizliğimi bile suç saydı.
Sustum.
Sustum ama içimde
bağıra bağıra sevdim.

Kendimce güzel şeyler büyüttüm,
küçük bir gülüşe koca ömürler sığdırdım.
Kendimi sakınmadan verdim,
ama kıymet bileni göremedim.
Sanki
herkes biraz alıp
en kırılgan yerime dokunup gitti.

Yoruldum.
Sevgi denen şeyin
bir yarışmaya dönmesinden,
kim daha çok üzebilir
kim daha az sahiplenir oyunundan...
Ben kazanmaya değil,
yanında kalınsın diye sevenlerdendim.

Şimdi kimse yok.
Ama kalabalıktan daha huzurlu
bu yalnızlık.
Çünkü artık biliyorum:
Yanlış kalplerde aranmazmış
doğru hislerin karşılığı.

Ben hâlâ sevgiye inanıyor muyum?
Bilmem.
Ama içimde hâlâ bir yer,
birine "hoş geldin" demek istiyor,
hiç gitmesin diye...